Engar sann­anir eru fyrir því að sú leið sé árang­urs­ríkari til að fækka glæpum en fangelsis­vist. Það er alltaf hætta á að saklaus einstaklingur sé tekinn af lífi. Aftaka er ávallt endanleg og óafturkallanleg.

Frá árinu 1973 hafa að minnsta kosti 200 fangar á dauðadeild í Bandaríkjunum verið náðaðir eða leystir úr haldi eftir að hafa verið hreinsaðir af sök. Aðrir hafa verið teknir af lífi þrátt fyrir mikinn vafa um sekt þeirra.

Amnesty International hefur skráð mörg tilfelli þar sem fólk hefur verið tekið af lífi eftir að hafa verið dæmt til dauða í mjög ósanngjörnum réttarhöldum þar sem sönnunargögn voru fengin með pyndingum og ófullnægjandi réttargæslu. Í sumum löndum er dauðarefsingin lögbundin fyrir ákveðna glæpi sem þýðir að við dómskvaðningu getur dómari getur ekki tekið mið af aðstæðum þegar glæpur var framinn eða stöðu sakbornings.

Dauðarefs­ing­unni er hlutfallslega oftar beitt gegn minni­hluta­hópum eða hópum sem standa höllum fæti félagslega og efnahagslega.

Sádi-Arabía hefur beitt dauðarefs­ing­unni í auknum mæli gegn andófi sjíta-múslíma sem er minnihlutahópur þar í landi.

Sums staðar eru dauðarefsingar notaðar í pólitískum tilgangi til að refsa pólitískum andstæðingum.

Sádi-Arabía beitir dauðarefsingunni til að refsa pólitískum andstæðingum og Íran hafa í auknum mæli beitt dauðarefsingunni gegn mótmælendum til að þagga niður í gagnrýnendum og ríghalda í völd sín.